Yksi kuva kertoo enemmän kuin tuhat sanaa.
     (Kyllä kerrostalonkin pihalla, betonilähiössä, voi ihastella kevätkukkien loistoa)


          565255.jpg



          570987.jpg     



           570993.jpg



           570997.jpg


                 570990.jpg


                          Gracias a la vida   (linkki)

        Miten voin kyllin kiittää elämää rikkaudestaan;
        sain kaksi silmää ja kun ne vain avaan
        erotan tarkkaan valosta varjon,
        yön, avaruuden ja tähtisen taivaan.
        Ja ihmispaljoudesta hahmon rakkaan.

        Miten voin kyllin kiittää elämää rikkaudestaan,
        kun herkin korvin öin, päivin kuulen
        sirinät kaskaan ja kanarialinnun.
        Vasaran kalkkeen, sadekuuron, koiran haukun
        ja oman rakkaimpani äänen hellän.

        Miten voin kyllin kiittää elämää rikkaudestaan,
        kun sain oman äänen ja sain kielen aarteen.
        Kun sain selvän järjen ja sanojen voiman,
        äidin, ystävän, veljen, sain valon hohteen
        sen joka rakkaimpani teitä ohjaa.

        Miten voin kyllin kiittää elämää rikkaudestaan,
        kun uupunein jaloin sain taivalta taittaa.
        Rapakot tarvoin ja kaupungit kiersin,
        rannikot, vuoret, karun autiomaan helteet
        ja sinun pihallesi viimein päädyin.

        Miten voin kyllin kiittää elämää rikkaudestaan,
        sydämen sainhan, pakahtuvan, täyden.
        Kun aivojen voiman näen hedelmää luovan
        ja kun pahuus haihtuu, kun hyvyys sen voittaa.
        Kun näen silmiesi loiston kirkkaan.

        Miten voin kyllin kiittää elämää rikkaudestaan,
        sain siltä itkun ja sain siltä naurun.
        Onnen ja tuskan eron niin huomaan
        ja niistä pystyn oman lauluni luomaan,
        sen jota kaikki luovat kaikkialla.
        Laulun, jota luodaan kaikkialla.

                                       
(Violetta Parra, suom.san. Pentti Saaritsa)     



 
        Gracias a la Vida que me ha dado tanto
          me dio dos luceros que cuando los abro
          perfecto distingo lo negro del blanco
          y en el alto cielo su fondo estrellado
          y en las multitudes el hombre que yo amo.

          (Gracias a la vida, que me ha dado tanto
          me ha dado el oido que en todo su ancho
          graba noche y dia grillos y canarios
          martillos, turbinas, ladridos, chubascos
          y la voz tan tierna de mi bien amado.)

         Gracias a la Vida que me ha dado tanto
          me ha dado el sonido y el abedecedario
          con él las palabras que pienso y declaro
          madre amigo hermano y luz alumbrando,
          la ruta del alma del que estoy amando.

          Gracias a la Vida que me ha dado tanto
          me ha dado la marcha de mis pies cansados
          con ellos anduve ciudades y charcos,
           playas y desiertos montañas y llanos
           y la casa tuya, tu calle y tu patio.

          Gracias a la Vida que me ha dado tanto
          me dio el corazón que agita su marco
          cuando miro el fruto del cerebro humano,
          cuando miro el bueno tan lejos del malo,
          cuando miro el fondo de tus ojos claros.

          Gracias a la Vida que me ha dado tanto
          me ha dado la risa y me ha dado el llanto,
          asi yo distingo dicha de quebranto
          los dos materiales que forman mi canto
          y el canto de ustedes que es el mismo canto
          y el canto de todos que es mi propio canto.

                Gracias a la Vida
                Gracias a la Vida
                Gracias a la Vida
                Gracias a la Vida.